In deze zaak staat de vraag centraal of er causaal verband bestaat tussen whiplashachtige klachten en een verkeersongeval waarbij een lage Delta v bestaat. Appellant is in 2001 slachtoffer geworden van een verkeersongeval waarbij hij zittend achter het stuur aangereden is door de wederpartij. Op het door beide bestuurders ondertekende aanrijdingsformulier is aangegeven dat er lichte schade is bij één van de auto’s en dat beide auto’s met ongeveer 30 km per uur reden. Daarnaast is aangegeven dat er sprake is van letsel aan de rug bij appellant.
Door beide partijen is vervolgens in gezamenlijk overleg een gecombineerd orthopedisch en neurologisch onderzoek verricht, waaruit geconcludeerd werd dat de door appellant aangegeven beperkingen aannemelijk zijn op grond van de aanwezigheid van een postwhiplashsyndroom als gevolg van het ongeval. Hierbij is uitgegaan van de situatie dat appellante stilstond en van achteren is aangereden met 30 km per uur. Hierbij Op basis van het rapport is door de rechter in eerste aanleg causaal verband aangenomen tussen de aanhoudende klachten van appellante en het verkeersongeval.
Er wordt hoger beroep ingesteld waarbij het geschil tussen partijen over het causaal verband volledig aan het hof wordt voorgelegd. Van belang is dat de stelplicht en bewijslast ten aanzien van het causaal verband rust op appellant. Het bewijs van het causaal verband tussen de gezondheidsklachten en het ongeval zal veelal geleverd zijn indien vast komt te staan dat de benadeelde voorafgaand aan het ongeval deze gezondheidsklachten niet had, de gezondheidsklachten op zich door het ongeval veroorzaakt kunnen worden en een alternatieve verklaring voor de gezondheidsklachten ontbreekt.
Het hof overweegt dat het deskundigenrapport steun biedt voor de stelling dat sprake is van causaal verband, maar de verzekeraar levert fundamentele kritiek op het deskundigenrapport. Volgens de verzekeraar zijn de deskundigen uitgegaan van een onjuist ongevalstoedracht. Zij zijn namelijk uitgegaan van situatie dat appellante stilstond en met 30 km per uur is achterop aangereden, terwijl op het aanrijdingsformulier vermeld is dat beide partijen ongeveer 30 km per uur reden. De geweldsinwerking is hierdoor verschillend. Doordat de deskundigen geen antwoord hebben gegeven op de vraag of er medisch gezien dezelfde klachten en beperkingen hadden kunnen zijn bij een andere toedracht (beide partijen rijden 30 km per uur), staat het causaal verband tussen de klachten en het ongeval niet vast.
Het hof stelt vast dat uitgegaan moet worden van de situatie dat beide partijen 30 km per uur hebben gereden waardoor er een geringe geweldsinwerking is geweest (tussen de 5 à 10 km per uur) en dus een lage Delta v. Daarvoor oordeelt het hof dat voorop staat dat een geringe Delta v op zichzelf niet per definitie in de weg staat aan het aannemen van causaal verband tussen de pijnklachten en het ongeval, maar wel een omstandigheid is die in aanmerking moet worden genomen bij het antwoord op de vraag of sprake is van causaal verband. Op basis van studies wordt aangenomen dat sprake is van een correlatie tussen het risico op whiplash en de Delta v, dat bij achteropaanrijdingen het risico op langdurige klachten sterk toeneemt boven een Delta v van meer dan 15 km/uur. Het hof concludeert dat ondanks een lage Delta v het ongeval toch de klachten kan hebben veroorzaakt, maar onderbouwd dient te worden met een deugdelijk deskundigen rapport, waarin wordt aangenomen dat sprake is van een lage Delta v maar waaruit volgt dat ook dan sprake is van causaal verband tussen het ongeval en de klachten van de betrokkene.